Ο Κούλης είχε τη δική του ιστορία. Κάποιος την έγραψε σε πάπυρο παλιά. Ήταν μία λέξη: «Οικογενειοκρατία!» Θα τους ταΐζουμε από μικρά παιδιά! Έξι μηνών, κρατούμενος στη χούντα. Κι έπειτα Harvard, και Σημίτη για δουλειά. Σε μία τράπεζα τον βάλαν να αρχηγεύει. Του κλώτσου και του μπάτσου, από παλιά. Έπειτα είπαν βουλευτής πρέπει να γίνει. Με τέτοιο επίθετο, δεν γίνεται αλλιώς. Κι έτσι τον ψήφισαν, το αίμα να τους πίνει. Μετά ανέβηκε και έγινε υπουργός! Κι όταν ο Σαμαράς είχε τελειώσει, αγγελία άμεσα: «Ζητείται νέος βοσκός». Κι αφού η ακροδεξιά είχε καλά ριζώσει, τον στήριξε και έγινε ο Κούλης αρχηγός. Τα χρέη εκτινάχθηκαν στο κόμμα με τη μία. Όπως και τα ψέματα και ο λαϊκισμός. Στο πι και φι οργανώθηκε η αδίστακτη μαφία. Έτσι ακολούθησε θρίαμβος εκλογικός. Εφτά χρόνια μετά, πένθος σε διαρκεία. Σκάνδαλα αμέτρητα, η ζωή μηδέν αξία. Η χώρα διαλύεται από μία συμμορία. Κι ένας λαός ανήμπορος ξανά σε αφασία. Εφτά χρόνια μετά, πένθος σε διαρκεία. Σκάνδαλα αμέτρητα, η ζωή μηδέν αξία. Η χώρα διαλύεται από μία συμμορία. Κι ένας λαός ανήμπορος ξανά σε αφασία.
